راه حل های فنی جامع برای تقویت گردشگری قابل دسترس در سایت های میراث جهانی یونسکو
دسترسی فعلی به سایت‌های میراث جهانی یونسکو در چه وضعیتی قرار دارد؟ معلولان بخش قابل توجهی از گروه گردشگری فرهنگی را تشکیل می دهند و ممکن است اهمیت قابل توجهی برای توسعه صنعت گردشگری داشته باشند. با این حال، نیازهای آنها همیشه برآورده نمی شود. به خصوص در کشورهای در حال توسعه مشکلات خاص برای گردشگران دارای معلولیت عبارتند از: اطلاعات ضعیف، خیابان ها و پیاده روهای غیرقابل دسترس، حمل و نقل عمومی فقط تا حدی قابل دسترسی، هتل ها یا مکان های غذاخوری، موزه ها و آثار معماری. توسعه گردشگری در سایت‌های میراثی می‌تواند نیروی مثبتی برای درآمدزایی، افزایش آموزش فرهنگی و کمک به حفظ ارزش‌های تاریخی باشد. با این حال، ممکن است تحت شرایط بررسی مجدد روندهای فعلی برنامه ریزی و معرفی یک فلسفه طراحی جهانی و جامع، فن آوری های نوآورانه که دسترسی به تمام زیرساخت ها، امکانات و خدمات گردشگری را افزایش می دهد، انجام شود.برنامه ریزی مسئولانه فضای توریستیامروزه فعالیت‌های توریستی بیش از هر زمان دیگری رقابتی‌تر، گسترده‌تر و نیازمند زیرساخت‌ها و خدمات هستند. برای پاسخگویی مثبت به این نیازهای رو به رشد، لازم است برنامه ریزی گردشگری در مناطق مقصد میزبان تمرین شود تا به این چالش ها پاسخ داده شود، از آسیب یا تغییر دائمی ویژگی های طبیعی، ارزش های اجتماعی یا منابع ارزشمند تاریخی جلوگیری شود (Buhalis et al., 2012; دالن و همکاران، 2003؛ هال، 2000؛ لاولاک و همکاران، 2013، پیج و همکاران، 2003، شاو و همکاران، 2004).قطعنامه ها و اعلامیه های سازمان تجارت جهانی مدیریت خوب و برنامه ریزی منطقی فضایی را به عنوان عوامل کلیدی برای توسعه پایدار مناطق پذیرش می شناسند. اصول برنامه ریزی یکپارچه به عنوان یک رویکرد موثر در نظر گرفته می شود، به ویژه زمانی که مناطق حفاظتی (از ارزش های طبیعی، اجتماعی و/یا فرهنگی) مورد سوال قرار می گیرند. یک برنامه ریزی یکپارچه که به عنوان فعالیت کل نگر درک می شود، یک رویکرد برنامه ریزی است که مشارکت همه ذینفعان و بخش های تحت تأثیر را تضمین می کند. هدف از برنامه ریزی یکپارچه بررسی تمام هزینه ها و منافع اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی به منظور انتخاب و اجرای بهترین گزینه ممکن و برنامه ریزی یک اقدام مناسب است. در حوزه برنامه ریزی گردشگری، رویکرد برنامه ریزی یکپارچه به شدت توصیه می شود، زیرا نه تنها به انتظارات گروه های مختلف توریستی، بلکه به خواسته ها و نیازهای جامعه محلی پاسخ می دهد (اینسکیپ، 1991؛ نیومن، 2011؛ شلتون، 2005؛ اسمیت، 2006). ؛ سیگالا، 2003). علاوه بر این، مکان‌های میراثی نیازمند توجه ویژه هستند و قوانین برنامه‌ریزی، سیاست گردشگری و برنامه‌ریزی فضایی در آنجا باید به روش‌های نوآورانه توسعه یابد. بنابراین، رویکرد برنامه ریزی یکپارچه برای پاسخگویی به نیازهای برنامه ریزی پایدار در سایت های میراث جهانی یونسکو ایده آل به نظر می رسد (بوهالیس و همکاران، 2012؛ دالن و همکاران، 2003). بر اساس مبانی نظری آن، برنامه ریزی تلفیقی گردشگری معاصر شامل: برنامه ریزی اقتصادی، برنامه ریزی منابع انسانی، برنامه ریزی اجتماعی و برنامه ریزی محیطی، برنامه ریزی تجاری، مدیریت عمومی، برنامه ریزی و طراحی زیرساخت است (هال، 2000؛ اینسکیپ، 1991؛ نیومن، 2011). . از آنجایی که برنامه ریزی یکپارچه طیف بسیار گسترده ای از مسائل را در بر می گیرد، مدیران و طراحان تصمیم گرفتند بر روی سوالات برنامه ریزی زیرساخت گردشگری (طراحی شهری و معماری) با هدف دستیابی به دسترسی گردشگران معلول در مقاصدی با ارزش های فرهنگی بالا تمرکز کنند.چشم انداز آینده گردشگری یک ضرورت “گردشگری سیار” است و دولت ها موظف هستند دسترسی بدون تبعیض به مقاصد گردشگری را فراهم کنند. امروزه تخمین زده می شود که حدود 15 درصد از جمعیت جهان دارای نوعی معلولیت هستند و می توان تعداد رو به رشد گردشگران با شرایط خاص را مشاهده کرد (ENAT، 2015؛ UN WHO، 2011؛ UN WTO، 2015). مطالعات انجام شده در بسیاری از کشورها نشان داده است که گردشگران دارای معلولیت در حال تبدیل شدن به بخش مهمی از بازار گردشگری هستند (استرالیا – 11٪، انگلستان – 12%) و برای مثال بزرگسالان آمریکایی دارای معلولیت یا تحرک کم به طور متوسط سالانه 13.6 میلیارد دلار برای سفر هزینه می کنند. سازمان تجارت جهانی، 2013). بنابراین، بازار گردشگری قابل دسترس چالشی را برای صنعت سفر جهانی از نظر ارائه مناطق پذیرش بدون مانع، بهبود خدمات، اقامت و حمل و نقل ایجاد می کند (دارسی، 2010؛ شاو و همکاران، 2004).با توجه به مطالب یاد شده میتوان نتیجه گرفت که بایستی در این زمینه نیز از افراد با توان و انرژِی استفاده کرد تا بتوان علاوه بر کسب درآمد،عدالت در بازدید مناطق گردشری نیز برای همه افراد ایجاد گرددکه قطعا بایستی قسمتی بعنوان بخش R & D در فضای گردشگری ایجاد شود و از مهندسین فنی و تکنیکال وکارشناسان گردشگری به صورت ترکیبی استفاده نمودتا شرایط بهتری را در سالهای آتی برای کشور عزیزمان ایران ایجاد نماییم.
